Theodoros Kolokotronis Θεόδωρος Κολοκοτρώνης Ο Γέρος του Μωριά

Theodoros Kolokotronis Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είναι η πιο αντιπροσωπευτική μορφή της Ελληνικής Επανάστασης. Είναι συγκινητικό το γεγονός ότι αυτός, ένας αμόρφωτος κάπως άνθρωπος μιας προνεοτερικής κοινωνίας, μπόρεσε να συλλάβει τα μηνύματα της νέας εποχής και να προσαρμοστεί σε αυτά.

ΗΡΘΕ Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΠΟΥ ΒΓΗΚΕ ΚΑΙ ΦΩΝΑΞΕ Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ

<<ΗΡΘΕ Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΠΟΥ ΒΓΗΚΕ ΚΑΙ ΦΩΝΑΞΕ Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΚΑΒΑΛΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΑΛΟΓΟ ΤΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΒΡΑΧΙΑ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ ——-ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΙ ΠΡΟΣΚΥΝΑΣ— ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΟΡΘΟΙ ΜΙΛΑΝΕ —ΣΗΚΩ ΕΠΑΝΩ —- ΜΟΝΟ ΠΕΤΡΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΙΝΕΙ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕ ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΕΧΟΥΝ ΣΗΜΑΝΕΙ ΠΙΑ ΩΡΕ ΕΛΛΗΝΑ ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ ΤΩΝ 400 ΧΡΟΝΩΝ ΣΚΛΑΒΙΑΣ Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ >>>

(ΔΙΔΑΓΜΑ—ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 1821 ΜΑΣ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΜΗΝΥΜΑ —ΠΙΣΤΗΣ —ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΕΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΜΕ ΥΓΕΙΑ) {NEW PHOTO ORIGINAL-BILL} Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ << GREEK BILL>> μέσα από το ΦΩΣ της ΣΠΙΘΑΣ του ΣΠΙΘΟΒΟΛΟΥ ΤΡΙΠΟΔΑ του ΟΡΑΜΑΤΙΣΜΟΥ ΞΑΝΑΡΧΕΤΑΙ μέσα από τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΙΘΕΡΑ ο οποίος φτάνοντας στα ΔΟΞΑΣΜΕΝΑ ΜΑΧΗΜΑ ΒΡΑΧΙΑ του ΜΟΡΙΑ σας παρουσιάζει την ΝΕΑ ΚΑΛΛΟ-ΦΩΤΟΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ του ΘΟΥΡΙΟΣ Theodoros Kolokotronis

Στίχοι: Ρήγας Φερραίος

Ως πότε παλληκάρια, θα ζούμε στα στενά, μονάχοι σαν λιοντάρια, στες ράχες στα βουνά; Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή. Σπηλιές να κατοικούμε, να βλέπουμε κλαδιά, να φεύγωμ’ απ’ τον κόσμο, για την πικρή σκλαβιά; Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή.

Να χάνωμεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς, τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς; Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή. Τι σ’ ωφελεί αν ζήσεις, και είσαι στη σκλαβιά; στοχάσου πως σε ψένουν, καθ’ ώραν στην φωτιά. Βεζύρης, δραγουμάνος, αφέντης κι αν σταθείς ο τύραννος αδίκως σε κάμνει να χαθείς. Δουλεύεις όλη ημέρα, σε ό,τι κι αν σε πει,κι αυτός πασχίζει πάλιν, το αίμα σου να πιει.

Ο Σούτζος, κι ο Μουρούζης, Πετράκης, Σκαναβής Γκίκας και Μαυρογένης, καθρέπτης, είν’ να ιδείς. Ανδρείοι καπετάνοι, παπάδες, λαϊκοί, σκοτώθηκαν κι αγάδες, με άδικον σπαθί. Κι αμέτρητοι άλλοι τόσοι, και Τούρκοι και Ρωμιοί, ζωήν και πλούτον χάνουν, χωρίς καμιά αφορμή. Ελάτε με έναν ζήλον, σε τούτον τον καιρόν, να κάμωμεν τον όρκον, επάνω στον σταυρόν. Συμβούλους προκομμένους, με πατριωτισμόν να βάλωμεν εις όλα, να δίδουν ορισμόν.

Οι νόμοι να ’ ν ’ ο πρώτος, και μόνος οδηγός, και της πατρίδος ένας, να γένει αρχηγός. Γιατί κι η αναρχία, ομοιάζει την σκλαβιά, να ζούμε σαν θηρία, είν’ πιο σκληρή φωτιά. Και τότε με τα χέρια, ψηλά στον ουρανόν ας πούμ’ απ’ την καρδιά μας, ετούτα στον Θεόν. Ω βασιλεύ του κόσμου, ορκίζομαι σε Σε, στην γνώμην των τυράννων, να μην έλθω ποτέ.

Μήτε να τους δουλεύσω, μήτε να πλανηθώ, εις τα ταξίματά τους, για να παραδοθώ. Εν όσο ζω στον κόσμον, ο μόνος μου σκοπός, για να τους αφανίσω, θε να `ναι σταθερός. Πιστός εις την πατρίδα, συντρίβω τον ζυγόν, αχώριστος για να `μαι, υπό τον στρατηγόν. Κι αν παραβώ τον όρκον, ν’ αστράψ’ ο ουρανός, και να με κατακόψει, να γένω σαν καπνός. Σ’ ανατολή και δύση, και νότον και βοριά, για την πατρίδα όλοι, να `χωμεν μια καρδιά.

Στην πίστην του καθ’ ένας, ελεύθερος να ζει, στην δόξαν του πολέμου, να τρέξωμεν μαζί. Βουλγάροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί, Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή, Για την ελευθερίαν, να ζωσωμεν σπαθί, πως είμαστ’ αντρειωμένοι, παντού να ξακουσθεί. Όσοι απ’ την τυραννίαν, πήγαν στην ξενιτιά στον τόπον του καθ’ ένας, ας έλθει τώρα πια. Και όσοι του πολέμου, την τέχνην αγροικούν Εδώ ας τρέξουν όλοι, τυρράνους να νικούν.

Η Ρούμελη τους κράζει, μ’ αγκάλες ανοιχτές, τους δίδει βιό και τόπον, αξίες και τιμές. Ως ποτ’ οφικιάλιος, σε ξένους Βασιλείς; έλα να γένεις στύλος, δικής σου της φυλής. Κάλλιο για την πατρίδα, κανένας να χαθεί ή να κρεμάσει φούντα, για ξένον στο σπαθί. Και όσοι προσκυνήσουν, δεν είναι πια εχθροί, αδέλφια μας θα γένουν, ας είναι κι εθνικοί. Μα όσοι θα τολμήσουν, αντίκρυ να σταθούν, εκείνοι και δικοί μας, αν είναι, ας χαθούν. Σουλιώτες και Μανιάτες, λιοντάρια ξακουστά ως πότε στες σπηλιές σας, κοιμάστε σφαλιστά;

Μαυροβουνιού καπλάνια, Ολύμπου σταυραητοί, κι Αγράφων τα ξεφτέρια, γεννήστε μια ψυχή. Ανδρείοι Μακεδόνες, ορμήσετε για μια, και αίμα των τυράννων, ρουφήξτε σαν θεριά. Του Σάββα και Δουνάβου, αδέλφια Χριστιανοί, με τα άρματα στο χέρι, καθ’ ένας ας φανεί, Το αίμα σας ας βράσει, με δίκαιον θυμόν, μικροί μεγάλοι ομώστε, τυράννου τον χαμόν. Λεβέντες αντρειωμένοι, Μαυροθαλασσινοί, ο βάρβαρος ως πότε, θε να σας τυραννεί. Μην καρτερείτε πλέον, ανίκητοι Λαζοί, χωθείτε στο μπογάζι, μ’ εμάς και σεις μαζί.

Δελφίνια της θαλάσσης, αζδέρια των νησιών, σαν αστραπή χυθείτε, χτυπάτε τον εχθρόν. Της Κρήτης και της Νύδρας, θαλασσινά πουλιά, καιρός είν’ της πατρίδος, ν’ ακούστε την λαλιά. Κι όσ’ είστε στην αρμάδα, σαν άξια παιδιά, οι νόμοι σας προστάζουν, να βάλετε φωτιά. Με εμάς κι εσείς Μαλτέζοι, γενείτε ένα κορμί, κατά της τυραννίας, ριχθείτε με ορμή. Σας κράζει η Ελλάδα, σας θέλει, σας πονεί, ζητά την συνδρομήν σας, με μητρική φωνή. Τι στέκεις Παζβαντζιόγλου, τόσον εκστατικός; τινάξου στο Μπαλκάνι, φώλιασε σαν αητός.

Τους μπούφους και κοράκους, καθόλου μην ψηφάς, με τον ραγιά ενώσου, αν θέλεις να νικάς. Συλήστρα και Μπραίλα, Σμαήλι και Κιλί, Μπενδέρι και Χωτήνι, εσένα προσκαλεί. Στρατεύματα σου στείλε, κι εκείνα προσκυνούν γιατί στην τυραννίαν, να ζήσουν δεν μπορούν. Γκιουρντζή πια μη κοιμάσαι, σηκώσου με ορμήν, τον Προύσια να μοιάσεις, έχεις την αφορμήν. Και συ που στο Χαλέπι, ελεύθερα φρονείς πασιά καιρόν μη χάνεις, στον κάμπον να φανείς. Με τα στρατεύματά σου, ευθύς να σηκωθείς, στης Πόλης τα φερμάνια, ποτέ να μη δοθείς.

Του Μισιριού ασλάνια, για πρώτη σας δουλειά, δικόν σας ένα μπέη, κάμετε βασιλιά. Χαράτζι της Αιγύπτου, στην Πόλη ας μη φανεί, για να ψοφήσει ο λύκος, όπου σας τυραννεί. Με μια καρδιά όλοι, μια γνώμη, μια ψυχή, χτυπάτε του τυράννου, την ρίζα να χαθεί. Να ανάψουμε μια φλόγα, σε όλην την Τουρκιά, να τρέξει από την Μπόσνα, και ως την Αραπιά. Ψηλά στα μπαϊράκια, σηκώστε τον σταυρόν, και σαν αστροπελέκια, χτυπάτε τον εχθρόν. Ποτέ μη στοχαστείτε, πως είναι δυνατός, καρδιοχτυπά και τρέμει, σαν τον λαγόν κι αυτός.

Τριακόσιοι Γκιρτζιαλήδες, τον έκαμαν να ιδεί, πως δεν μπορεί με τόπια, μπροστά τους να εβγεί. Λοιπόν γιατί αργείτε, τι στέκεστε νεκροί; ξυπνήστε μην είστε ενάντιοι κι εχθροί. Πως οι προπάτορές μας, ορμούσαν σαν θεριά, για την ελευθερία, πηδούσαν στη φωτιά. Έτσι κι ημείς, αδέλφια, ν’ αρπάξουμε για μια τα άρματα, και να βγούμεν απ’ την πικρή σκλαβιά. Να σφάξουμε τους λύκους, που στον ζυγόν βαστούν, και Χριστιανούς και Τούρκους, σκληρά τους τυραννούν. Στεργιάς και του πελάγου, να λάμψει ο σταυρός, και στην δικαιοσύνην, να σκύψει ο εχθρός. Ο κόσμος να γλιτώσει, απ’ αύτην την πληγή, κι ελεύθεροι να ζωμεν, αδέλφια εις την γη. Theodoros Kolokotronis

ΘΡΥΛΙΚΟΣ ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης Theodoros Kolokotronis

Και συνεχίζω στο οποίο φαίνεται να απεικονίζεται ο ΤΙΤΑΝΑΣ της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ο ΛΥΤΡΩΤΗΣ του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ από την ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ δεν είναι άλλος από από ΘΡΥΛΙΚΟ ΓΕΡΟ του ΜΟΡΙΑ ΘΕΟΔΩΡΟ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ο οποίος παρουσιάζετα ΠΑΝΟΠΛΟΣ πάνω στο ΜΑΧΗΜΟ ΑΛΟΓΟ του και με σηκωμένο το δεξί χέρι που κρατά το σπαθί του ΠΑΡΑΚΙΝΕΙ ΛΕΚΤΙΚΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΠΑΤΡΙΩΤΗ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ να ΣΗΚΩΘΕΙ ΠΑΝΩ να μην ΠΡΟΣΚΥΝΑ τα 400 ΧΡΟΝΙΑ ΣΚΛΑΒΙΑΣ

ΑΛΛΟ να πάρει την ΤΥΧΗ του στα ΧΕΡΙΑ και μαζί με τους άλλους ΕΛΛΗΝΕΣ που ξεχύθηκαν στα βράχια του ΜΟΡΙΑ να σηκώσουν το ΛΑΒΑΡΟ-ΣΗΜΑΙΑ της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ και νά φωνάξουν όλοι μαζί σαν μια γροθιά ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ και ΦΩΤΙΑ σε όλους εκείνους που προσκυνούν τα 400 ΧΡΟΝΙΑ ΣΚΛΑΒΙΑΣ και ότι και αυτή την φορά ο ΘΕΟΣ είναι μαζί μας .

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης Theodoros Kolokotronis είναι η πιο αντιπροσωπευτική μορφή της Ελληνικής Επανάστασης. Είναι συγκινητικό το γεγονός ότι αυτός, ένας αμόρφωτος κάπως άνθρωπος μιας προνεοτερικής κοινωνίας, μπόρεσε να συλλάβει τα μηνύματα της νέας εποχής και να προσαρμοστεί σε αυτά. Ο Κολοκοτρώνης είναι ένας από τους ήρωες της Επανάστασης.

Ομως οι ήρωες, όλοι οι ήρωες, δεν είναι πλάσματα ενός άλλου κόσμου. Είναι συνηθισμένοι άνθρωποι οι οποίοι κάτω από ορισμένες συνθήκες κάνουν τη δική τους υπέρβαση και εξελίσσονται σε πρότυπα μιας ορισμένης εποχής. Αυτό έκανε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, αλλά και πολλοί άλλοι πρωταγωνιστές της Εθνεγερσίας. Καθημερινοί άνθρωποι ήταν με τα δυνατά και τα τρωτά τους σημεία, οι οποίοι όμως έκαναν τη δύσκολη επιλογή αλλάζοντάς τη μοίρα τους και τη μοίρα των υπόλοιπων Ελλήνων.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης Theodoros Kolokotronis εξελίχθηκε στην αντιπροσωπευτικότερη προσωπικότητα της Ελληνικής Επανάστασης. Όχι άδικα, αν σκεφτεί κανείς τη συνολική του δράση. Επομένως, ήταν αναπόφευκτο να συγκεντρώσει την προσοχή, τη συμπάθεια και την αντιπάθεια, τη λατρεία αλλά και τον φθόνο, την αγάπη αλλά και το μίσος, όχι μόνο των Ελλήνων συνοδοιπόρων του αλλά και των Φιλελλήνων που συχνά έρχονταν σε επαφή μαζί του. Τα φυσικά χαρακτηριστικά του, η ηθική του συγκρότηση αλλά και το σύνολο των ενεργειών του κρίνονταν και εξυμνούνταν ή επικρίνονταν ανάλογα με τις πολιτικοκοινωνικές σκοπιμότητες και τις γεωγραφικές ιδιαιτερότητες.

Οπως σωστά έχει παρατηρηθεί, στον βίο του συμφύρονταν διάφοροι ρόλοι, αυτοί του κλέφτη και του καπετάνιου των κλεφτών, αλλά και του συνεργάτη των προεστών, του λαϊκού ηγέτη, καθώς και του πολιτικού που συνδεόταν με εκπροσώπους των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων της εποχής. Η ελληνική πολιτεία, αναγνωρίζοντας την προσφορά του μεγάλου Ελληνα, τίμησε και εξακολουθεί να τιμά τη μνήμη του, δίνοντας το όνομά του σε δρόμους και πλατείες, φιλοτεχνώντας αγάλματα και διαδίδοντας το παράδειγμά του. «Ο Γέρος του Μοριά δεν υπήρξεν άτομον.

Υπήρξεν ιδέα … Ο Κολοκοτρώνης ήτο η Ελλάς. Ητο ο πιστός, ο ακατάβλητος, ο φλογερός οραματιστής του ονείρου, το οποίον εσφυρηλάτησε με την θερμήν πνοήν του εις ζωντανήν πραγματικότητα» έγραψε σε κύριο άρθρο της το 1930 η εφημερίδα «Εμπρός». Και είχε δίκιο. Στο πρόσωπό του εκφράστηκε με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο η συλλογική εθνική συνείδηση. Αυτήν ακριβώς που ο ίδιος ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είχε φροντίσει να περιγράψει με την ιστορική του φράση: ‘Ο Θεός υπέγραψε την ελευθερία της Ελλάδος και δεν παίρνει πίσω την υπογραφή του’». Theodoros Kolokotronis

Theodoros Kolokotronis Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καταγόταν από φημισμένη οικογένεια. Γεννήθηκε στο Ραμοβούνι της Μεσσηνίας στις 3 Απριλίου του 1770 και πέθανε στην Αθήνα στις 4 Φεβρουαρίου του 1843, σε ηλικία 73 ετών. Στα υπαγορευμένα απομνημονεύματά του, δίνει σημαντικά στοιχεία για την ιστορία της οικογένειάς του πριν από αυτόν. Το αρχικό επώνυμό της ήταν Τζεργίνης. Στη συνέχεια ο Δήμος Τζεργίνης, που έζησε την εποχή της Βενετοκρατίας στην Πελοπόννησο (1685-1715), ονομάστηκε Μπότσικας (από τον οικισμό Καλύβια [μαντριά] Κότσικα στον Τουρκολέκα Αρκαδίας).

Ο γιος του Δήμου, Γιάννης, ήταν ο πρώτος της γενιάς του που υιοθέτησε το όνομα Κολοκοτρώνης. Κατά την οικογενειακή παράδοση ο Γιάννης ονομάστηκε αρχικά «Μπιθεγκούρας» (από προσωνύμιο που του αποδόθηκε από κάποιον Αρβανίτη, στα αρβανίτικα σημαίνει: αυτός που έχει δυνατά οπίσθια) και έμεινε στον ίδιο το όνομα «Κολοκοτρώνης», που είναι η ακριβής μετάφραση του αρχικού προσωνυμίου.

Η οικογένειά του ζούσε στο Λιμποβίσι Αρκαδίας και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στον πύργο της Καστάνιτσας στη Μάνη. Τον πατέρα του τον έβλεπε πολύ σπάνια. Το όνομα Θεόδωρος ήταν καινούργιο στη γενιά του. Του το έδωσαν προς τιμήν του Ρώσου αξιωματικού Θεόδωρου Ορλώφ, ο οποίος κατά τη διάρκεια της Ορλωφικής επανάστασης είχε γίνει πολύ αγαπητός, εξιστορώντας συνεχώς στους πληθυσμούς την αρχαία ελληνική δόξα.

Ο πατέρας του Θεόδωρου, Κωνσταντής Κολοκοτρώνης, πήρε μέρος στην ένοπλη εξέγερση των Ορλωφικών, η οποία υποκινήθηκε από την Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας το 1770 και σκοτώθηκε μαζί με δύο αδελφούς και τον φημισμένο Παναγιώταρο στον πύργο της Καστάνιτσας από τους Τούρκους.

Από μικρός, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ακολούθησε τον πατέρα του στις διάφορες περιπέτειές του. Σε ηλικία μόλις 15 ετών, το 1785, μετακόμισε με τη μητέρα και τα αδέρφια του στο χωριό Ακοβος όπου ζούσε ο θείος του Αναγνώστης. Διορίστηκε αρματολός εναντίον των κλεφτών που λυμαίνονταν την περιφέρεια του Λεονταρίου. Πέντε χρόνια αργότερα, το 1790, παντρεύεται στον Ακοβο την κόρη προεστού του Ακόβου, Αικατερίνη Καρούτσου.

Στον Άκοβο έζησε τα επόμενα 7 χρόνια, μέχρι το 1797, σαν οικογενειάρχης και νοικοκύρης, απέκτησε κτήματα, σπίτι και περιουσία. Επίσης, εκεί γεννήθηκαν τα πρώτα παιδιά του. Η δράση του Κολοκοτρώνη σιγά-σιγά απλώθηκε, μαζί με τη φήμη του, σ’ όλη την Πελοπόννησο. Το 1802 είχε γίνει τόσο επικίνδυνος στους κατακτητές, ώστε ο βοεβόδας της Πάτρας πέτυχε να εκδοθεί σουλτανικό φιρμάνι που τον καταδίκαζε σε θάνατο και ανάθετε την εκτέλεση στους προεστούς, οι οποίοι αν δεν κατόρθωναν να τον σκοτώσουν θα εκτελούνταν οι ίδιοι.

Εχοντας αποκτήσει πείρα και στη θάλασσα ως κουρσάρος, το 1805 ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πήρε μέρος στις ναυτικές επιχειρήσεις του ρωσικού στόλου κατά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο. Τον Ιανουάριο του 1806 και ενώ βρισκόταν στην Πελοπόννησο βγήκε διάταγμα δίωξής του. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να ακολουθήσει πολύμηνη περιπετειώδης και δραματική καταδίωξή του από τους Τούρκους σε πολλά χωριά και πόλεις της Πελοποννήσου.

Οταν οι κάτοικοι των Βερβένων αρνήθηκαν να συνδράμουν τους καταδιωκόμενους κλέφτες, αυτοί κατέστρεψαν το χωριό. Ο Κολοκοτρώνης αναφέρει το γεγονός στη Διήγησή του: «Εστείλαμεν εις τα Βέρβενα να μας στείλη ψωμί και ζωοτροφίας, και αυτοί μας αποκρίθησαν: έχομε βόλια και μπαρούτι, και επήγαμε και τους χαλάσαμε.». Κατάφερε τελικά, μαχόμενος, να διαφύγει με πλοιάριο, φεύγοντας από περιοχή στα δυτικά του Λακωνικού κόλπου και περνώντας στα ρωσοκρατούμενα Κύθηρα με ενδιάμεση στάση στην Ελαφόνησο λόγω κακοκαιρίας. Από το 1810 υπηρέτησε στο ελληνικό στρατιωτικό σώμα του αγγλικού στρατού στη Ζάκυνθο, όπου γρήγορα διακρίθηκε για τη δράση του εναντίον των Γάλλων και έφτασε στο βαθμό του ταγματάρχη.

Theodoros Kolokotronis Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και τον Ιανουάριο του 1821 ξαναγύρισε στη Μάνη όπου άρχισε να προετοιμάζει την Επανάσταση στην Πελοπόννησο γνωρίζοντας ότι η ημέρα έναρξης ήταν η 25η Μαρτίου. Βρέθηκε στην Καλαμάτα κατά την αναίμακτη κατάληψη της πόλης στις 23 Μαρτίου 1821 υπό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και την πομπώδη δοξολογία.

Την επομένη κινήθηκε προς την Μεγαλόπολη με τον Νικηταρά και την 25η Μαρτίου το πρωί βρίσκονταν στον Κάμπο της Καρύταινας ή της Μεγαλόπολης. Ο Κολοκοτρώνης έμεινε στο χωριό Τετέμπεη, ενώ ο Νικηταράς στα «πίσω χωριά» ή Σιαμπάζικα. Είχε οριστεί στις 25 Μαρτίου να βρίσκονται όλοι οι οπλαρχηγοί στις επαρχίες τους ώστε να κηρυχθεί η Επανάσταση, όπως και έγινε.

Πρωταγωνίστησε σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις του Αγώνα, όπως στη νίκη στο Βαλτέτσι (13 Μαΐου 1821), στην άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821), στην καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη στα Δερβενάκια (26 Ιουλίου 1822), όπου διέσωσε τον Αγώνα στην Πελοπόννησο, αφού πρυτάνευσαν η ευφυΐα και η τόλμη του στρατηγικού του νου. Οι επιτυχίες αυτές τον ανέδειξαν σε αρχιστράτηγο της Πελοποννήσου. Στη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου, πολλές φορές προσπάθησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στους αντιπάλους, αλλά παρόλα αυτά δεν απέφυγε τη ρήξη. Μετά από ένοπλες συγκρούσεις, ο ίδιος και ο γιος του συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στο Ναύπλιο.

Αξιοσημείωτη είναι η αναφορά του Κολοκοτρώνη στα απομνημονεύματά του σχετικά με την κατάληψη της Τριπολιτσάς: Οταν έμβηκα εις την Τριπολιτσά, με έδειξαν τον Πλάτανο εις το παζάρι όπου εκρέμαγαν τους Ελληνας. Αναστέναξα και είπα: «Αϊντε, πόσοι από το σόγι μου και από το έθνος μου εκρεμάσθηκαν εκεί», διέταξα και το έκοψαν. Ο Σουλτάνος ζήτησε τη βοήθεια της Αιγύπτου για να καταστείλει την Επανάσταση, οπότε ο γιος του Μεχμέτ Αλή και διάδοχος του αιγυπτιακού θρόνου Ιμπραήμ αποβιβάστηκε το 1825 στην Πελοπόννησο.

Η Σφακτηρία και το Ναβαρίνο έπεσαν στα χέρια των Αιγυπτίων και τότε ο Κολοκοτρώνης αποφυλακίστηκε για να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ μαζί με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Χωρίς πολυάριθμο στρατό ξεκίνησε και πάλι τον κλεφτοπόλεμο, που διήρκεσε ως το 1828, όταν στην Ελλάδα έφτασε το στράτευμα του στρατηγού Μεζόν με εντολή του Καρόλου Ι’ της Γαλλίας για να διασώσει την Ελλάδα από τα αιγυπτιακά στρατεύματα (η Γαλλική Εκστρατεία του Μοριά). Η Γ’ Εθνοσυνέλευση Ερμιόνης ονομάζεται Εθνοσυνέλευση με μέρος από τους πληρεξούσιους της Ελλάδας, η οποία έγινε από τις 18 Ιανουαρίου 1827 μέχρι τις 17 Μαρτίου 1827 στην Ερμιόνη Αργολίδας. Ο Κολοκοτρώνης συμμετείχε ως πληρεξούσιος στην τελευταία, τη ΙΖ’ Συνεδρίαση της 17 Μαρτίου 1827.

Στρατηγική φυσιογνωμία του Κολοκοτρώνη

Αξίζει να τονιστεί η στρατηγική φυσιογνωμία του Κολοκοτρώνη, καθώς διοικούσε τα στρατεύματα με ιδιοφυή τρόπο, χρησιμοποιώντας τις τακτικές του κλεφτοπολέμου, ώστε να μπορεί να αντεπεξέρχεται το στράτευμα στην αριθμητική υπεροχή του αντιπάλου. Ενδεικτικό της δυσκολίας του αγώνα του 1821 είναι το παρακάτω απόσπασμα από τα Απομνημονεύματα του: «O Ιμπραΐμης μου επαράγγειλε μια φορά διατί δεν στέκω να πολεμήσωμεν (κατά μέτωπον). Εγώ του αποκρίθηκα, ας πάρη πεντακόσιους, χίλιους, και παίρνω και εγώ άλλους τόσους, και τότε πολεμούμε, ή αν θέλη ας έλθη και να μονομαχήσωμεν οι δύο.

Αυτός δεν με αποκρίθηκε εις κανένα. Και αν ήθελε το δεχθή το έκαμνα με όλην την καρδιάν, διότι έλεγα αν χανόμουν, ας πήγαινα, αν τον χαλούσα, εγλύτωνα το έθνος μου. Επίσης μεγάλη σημασία έδινε στην καταστροφή των πόρων (τροφές/ζωοτροφές) του αντιπάλου, καθώς και στην εξασφάλιση τροφής για το στράτευμα του. Αναγνώρισε πολλές φορές το έργο και τη σημασία των Ελλήνων κτηνοτρόφων, οι οποίοι εξασφάλιζαν με τα χιλιάδες ζώα τους τροφή για την υποστήριξη των μαχητών και γενικά της Επανάστασης».

Κολοκοτρώνης συνέχισε να διαδραματίζει ενεργό ρόλο στα στρατιωτικά και πολιτικά πράγματα της εποχής

Ως το τέλος της Επανάστασης, ο Κολοκοτρώνης συνέχισε να διαδραματίζει ενεργό ρόλο στα στρατιωτικά και πολιτικά πράγματα της εποχής. Υπήρξε ένθερμος οπαδός της πολιτικής του Καποδίστρια και πρωτοστάτησε στα γεγονότα για την ενθρόνιση του Οθωνα. Το 1832 είχε προχωρήσει σε δημοπρασία την παραγωγή από τις εθνικές γαίες καθώς και ζήτησε την κατακράτηση της δεκάτης, ενώ είχε την εξουσία στην ύπαιθρο. Το 1833 όμως οδηγήθηκε, μαζί με άλλους αγωνιστές, πάλι στις φυλακές της Ακροναυπλίας στο Ναύπλιο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Ετσι, στις 25 Μαΐου 1834, μαζί με τον Πλαπούτα, καταδικάστηκε σε θάνατο.

Ελαβε χάρη μετά την ενηλικίωση του Οθωνα το 1835, οπότε και ονομάστηκε στρατηγός και έλαβε το αξίωμα του «Συμβούλου της Επικρατείας». Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Κολοκοτρώνης υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη τα «Απομνημονεύματά» του, που κυκλοφόρησαν το 1851 με τον τίτλο «Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836» και τα οποία αποτελούν πολύτιμη πηγή για την Ελληνική Επανάσταση.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέθανε στις 4 Φεβρουαρίου 1843 το πρωί, από εγκεφαλικό επεισόδιο, έχοντας επιστρέψει από γλέντι στα βασιλικά ανάκτορα, όπου τα τελευταία χρόνια ήταν υπασπιστής του Οθωνα. Theodoros Kolokotronis

Ο Κολοκοτρώνης κηδεύτηκε με κάθε επισημότητα στην Αθήνα. Το φέρετρό του ακολούθησε πομπή χιλιάδων λαού σε μια κατανυκτική διαδρομή που διήλθε από τις οδούς Ερμού και Αιόλου για να καταλήξει στον –τότε- Μητροπολιτικό Ναό της Αγίας Ειρήνης, όπου και τελέσθηκε η νεκρώσιμη ακολουθία. Γύρω του βρίσκονταν όλοι οι εναπομείναντες εν ζωή συμπολεμιστές του, όπως οι Γεώργιος Κουντουριώτης, Τζαβέλας, Δημήτρης Πλαπούτας, Ρήγας Παλαμήδης, Μακρυγιάννης, Γιατράκος, Δεληγιάννης κ.ά.

Στα πόδια του είχε εναποτεθεί μια τουρκική σημαία για να συμβολίζει τις μεγάλες του νίκες επί των Οθωμανών καθόλη τη διάρκεια της επανάστασης. Συντετριμμένοι παρακολούθησαν την τελετή οι δυο γιοι του «Γέρου του Μοριά», ο Γενναίος και ο Κολίνος, που αναλύθηκαν σε λυγμούς τη στιγμή που εκφωνούνταν οι επικήδειοι λόγοι, ενώ ο δεύτερος έχασε και τις αισθήσεις του. Theodoros Kolokotronis

Τέλος σάς ευχαριστώ που με ακούσατε καλή σας μέρα και καλή εβδομάδα και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και πάντα ΕΛΕΥΘΕΡΑ.

<<BILL>> Theodoros Kolokotronis